Μια διαπίστωση - Πολύ θέλει;

Μια περίεργη σκέψη, μια πικρή διαπίστωση.

Αναλογιζόμαστε πολλές φορές και απορούμε: πως οι Γερμανοί επηρεάστηκαν τόσο πολύ από το Χίτλερ και τη Ναζιστική προπαγάνδα. Πως ασπάστηκαν το φασισμο και δεν κατάλαβαν πόσο επικίνδυνη ήταν η ιδεολογία που τους σερβίρανε; Γιατί δεν αντέδρασαν μαζικά, γιατί ακολούθησαν πειθήνια;

Μετά σκέφτομαι τι γίνεται σήμερα στη χώρα μας και προβληματίζομαι. Μας έχουν φθάσει στο σημείο να συμφωνούμε με όλα αυτά τα εξωφρενικά και τα παράλογα που μας επιβάλλουν. Είμαστε "κοπρίτες". "Μαζί τα φάγαμε". Το "κακό" είχε παραγίνει. Οι μισθοί μας είναι υπερβολικά μεγάλοι. Τα δικαιώματά μας που με διεκδικήσεις και αγώνες δεκαετιών κερδήθηκαν "υποθηκεύουν" το μέλλον των παιδιών μας. Δεν φταίνε οι πολιτικοί, αυτοί κάνουν ότι μπορούνε. Δεν φταίνε τα ΜΜΕ, αυτά δεν είναι εξουσία. Δεν φταίνε, οι κλέφτες, τα λαμόγια, οι βρυκόλακες που μας πίνουν το αίμα, η ψωροελίτ, οι προδότες και η αυλή τους. ΕΜΕΙΣ ΦΤΑΙΜΕ. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Ας σκύψουμε το κεφάλι.

Και το ανησυχητικό είναι ότι μιλάς με τον κόσμο και σου λέει: ε, τι να κάνουμε; Δεν γίνεται αλλιώς...Δεν υπάρχε άλλη λύση. Και κουνάνε συγκαταβατικά το κεφάλι. Και σταυρώνουν τα χέρια.

Τόσο πειθήνια. Αποδεχόμαστε όλα αυτά. Συμφωνούμε τόσο υπάκουα και αδιαμαρτύρητα σε κάποιον που μας παραμυθιάζει ότι η συμφορά μας αξίζει.

Και γυρίζω στην αρχική μου σκέψη. Δηλαδή πόσο "παράλογοι" ήταν οι Γερμανοί που πίστεψαν αυτά που τους έλεγε ο Χίτλερ; Ότι είναι οι καλύτεροι. Ότι θα ευημερήσουν. Ότι τους αξίζουν καλύτερες μέρες. Όταν έβλεπαν τη ζωή τους να καλυτερεύει; Εδώ μας βρίζουν και λέμε και ευχαριστώ, εκείνους που τους αποθέωναν, πόσες άμυνες να είχαν πια...;

Μια διαπίστωση - Πολύ θέλει;