Δεν είσαι ο Γιώργος που αγαπούσα μια φορά

Θυμάμαι ακόμα το παλιό φορτηγάκι του παππού. (όσοι με ξέρουν καλύτερα, εμένα και τους Καημούς μου θα το θυμούνται).
Και θυμάμαι ακόμα το κασσετοφωνάκι του. Και τις τρεις τέσσερις κασσέτες που παίζαν καλοκαίρι και χειμώνα οι ίδιες και οι ίδιες. Ο Στράτος, ο Στέλιος, το "μικρό ένοχο μυστικό μας" ο Χάρρυ Κλιν που μου έβαζε ο παππούς να ακούω για να γελάμε που βωμολοχούσε, και φυσικά ο Νταλάρας του Κουγιουμτζή στους Τρελούς κι Αγγέλους του. Εκεί πρωτογνώρισα τον Νταλάρα και φυσικά τον λάτρεψα. Την κασσέτα αυτή την έχω ακόμα και τη θεωρώ την πιο πολύτιμη από όλα μου τα μουσικά αποκτήματα...

Θυμάμαι ακόμα τη νύχτα που πήγα με τον πατέρα μου στο Αττικόν.
Στη γενιά του Νταλάρα ο πατέρας μου, στην γενιά που δάκρυσε για την Κύπρο, που μάτωσε στο Πολυτεχνείο, που φώναξε για την Ελλάδα. Θυμάμαι τα παιδιά με τα κολλητά μαύρα ρούχα και τα μακρυά μαλλιά που είχαν έρθει για τον Βασίλη. Θυμάμαι τους αναπτήρες να μοιάζουν με αστέρια τα παιδικά μου μάτια. Θυμάμαι τον αμανέ στο τραγούδι του Άσιμου λες και τον ακούω τώρα...

Από τότε είδα τον Γιώργο πολλές φορές. Τελευταία ήταν στο θέατρο Πέτρας που πήγα, σε πείσμα της παρέας που δεν μπορούσε, μόνος μου και κατέληξα να χορεύω με αγνώστους και να πίνουμε κρασί που κάποιος είχε φέρει από Γερμανία στον εξώστη. Θυμάμαι τη "Φαντασία" να την "ψάλλει" ολόκληρο το θέατρο και να ανατριχιάζει.

Από τότε άλλαξαν πολλά. Ίσως να άλλαξαν κι όλα. Άλλαξα κι εγώ, αλλά σίγουρα άλλαξε κι ο Γιώργος. Όχι η φωνή του, όχι η καλλιτεχνική του αρτιότητα αλλά η παρουσία του. Η θέση του σε όσα συμβαίνουν και η θέση του στην καρδιά μου.
Ακολούθησε άλλο δρόμο. Θολό. Παράξενο. Ελιτίστικο. Του συστήματος. Έγινε κυβερνητικός σύζυγος. Έγινε υπερασπιστής των λαθρομεταναστών. Έπαψε να μιλάει για πατρίδα. Έπαψε να τραγουδάει για Ελλάδα. Έγινε πολύ πιο light. Έγινε μέχρι και κοσμικός (για τα μέτρα του πάντα). Και τις προάλλες μου έδωσε και το τελειωτικό χτύπημα. Συμμετείχε στη συναυλία-παρωδία στον πολύπαθο Άγιο Παντελεήμονα!
Α, ρε Γιώργο, πόσο με έχεις πληγώσει; Πόσο έχεις προδώσει εμάς και κυρίως την ιστορία σου; Και γιατί, για ποιο λόγο; Μήπως παραστράτισες; Μήπως για σένα ο δρόμος είναι δρόμος, τι πάει να πει είναι στραβός;
Γιώργο σύνελθε. Πάρε το στρατί και γύρνα! Και μη ξεχνάς...τα στερνά νικάν τα πρώτα!

Γιώργο θυμήσου:

Δεν είσαι ο Γιώργος που αγαπούσα μια φορά