ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ - ΚΥΚΛΟΣ ΔΙΑΛΕΞΕΩΝ 2010-2011
Διάλεξη με θέμα: «Η ενημέρωση στη μπλογκόσφαιρα: Επανάσταση ή συνέχεια με άλλα μέσα;»
Σας προσκαλούμε να παρευρεθείτε στην δεύτερη εκδήλωσή μας, με θέμα:
«Πανεπιστήμιο & ΜΜΕ: προοπτικές στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις».
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη, 1 Μαρτίου 2011, στο Κεντρικό Κτήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών (Πανεπιστημίου 30), στο αμφιθέατρο «Ιωάννης Δρακόπουλος», ώρα 6:00 μ.μ.
Συμμετέχουν ως εισηγητές, οι bloggers:
* Κωνσταντίνα Δελημήτρου
http://xpsilikatzoy.wordpress.com/
* Μανώλης Ανδριωτάκης
http://andriotakis.wordpress.com/
* Γιάννης Γιαννόπουλος
http://arkoudos.com/blog/
Τη συζήτηση θα συντονίσει ο Αναπληρωτής Καθηγητής του Τμήματος Επικοινωνίας & ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιώργος Πλειός
Δεν θα θέλω να σταθώ στο περιεχόμενο της εκδήλωσης, ούτε και στους διοργανωτές της. Δεν θα ήταν δίκαιο, εφόσον δεν έχω παρακολουθήσει κάποια από τις προηγούμενες και δεν σκοπεύω να παρακολουθήσω ούτε αυτή.
Θα σταθώ μόνο στους ομιλητές. Και θα αναρωτηθώ: Πότε έγιναν κάποιοι ειδήμονες για το blogging; Πότε η αναγνω(ρι)σιμότητα άρχισε να εξαργυρώνεται με προσκλήσεις σε διαλέξεις και συνέδρια; Πότε το να μοιράζεσαι τις σελίδες του ημερολογίου σου έγινε επιστήμη ή διδακτέα ύλη; Με ποια κριτήρια;
Ίσως να είμαι λίγο αυστηρός. Αλλά κάποτε (όχι πριν πολλά χρόνια) το blogging ξεκίνησε σαν δραστηριότητα ελεύθερης έκφρασης. Στη συνέχεια άρχισε η επιθυμία για αναγνω(ρι)σιμότητα. Και ως εκ τούτου η αυτο-λογοκρισία, η λείανση των απόψεων, η επιλογή των θεμάτων και δυστυχώς τελευταία η εμπορευματοποίηση. Η συνταγή χάλασε. Το ιστολογείν έγινε ένα ακόμα μέσο μάρκετινγκ, αυτοπροβολής και αυτοεπιβεβαίωσης, "δέχτηκε" την εισβολή των διασήμων και την "διασημοποίηση" των ερασιτεχνών. Και ύστερα αλλοιώθηκε. Έγινε ένα ακόμα ΜΜΕ.
Και να τώρα και οι πρώτοι "καθηγητάδες" να μας το ερμηνεύουν και να μας το εξηγούν. Λες και χρειάζεσαι ανάλυση για να γράψεις κάτι μέσα απ' την ψυχή σου. Λες και μετράει το πλήθος των hits για το αν αξίζουν όσα αισθάνεσαι και θες να μοιραστείς. Λες και πρέπει να σε ακολουθούν πολλοί για να έχει νόημα ο προορισμός.
Έχω σαν γενικό κανόνα ότι όταν κάτι το αναφέρει η τηλεόραση είναι πλέον του συρμού. Και οι συρμοί περνούν και φεύγουν πάνω σε σταθερές τροχιές με γνωστούς προορισμούς. Αλλά εμένα μου άρεσε το ταξίδι που δεν ήξερα (ή δεν μου επέβαλαν) που θα με βγάλει. Και δεν μπορώ να δεχτώ "αυθεντίες" να θέτουν τους όρους και να ερμηνεύουν.
Το ιστολογείν δεν χρειάζεται διαλέξεις. Χρειάζεται ανθρώπους που βιώνουν την καθημερινότητα, που αναζητούν το κάτι παραπάνω από όσα ζουν και θέλουν να ανοίξουν ένα φεγγίτη για όλους εμάς που θέλουμε να δούμε στις καρδιές και τις σκέψεις τους.
Blogging σημαίνει να μοιράζομαι χωρίς να απαιτώ ακρόαση. Να στέλνω μηνύματα σε μπουκάλια ριγμένα στη θάλασσα. Να φωτογραφίζω στιγμιότυπα της αλήθειας ή του παραμυθιού μου και να τα κάνω κορνίζες που θα κρεμάσω έξω από την πόρτα μου για να τις χαζεύει ο διαβάτης που θα περάσει.
Αλλά αυτά νομίζω ότι πλέον έχουν χαθεί οριστικά....
Υ.γ. (άσχετο με ανάρτηση) και φυσικά τα ποδοσφαιρικά με απασχόλησαν αρκετά και έχω μονο να εκφράσω τη θλίψη μου για όσα είδα και ένιωσα και με λύπη να παρατηρήσω ότι στον ελληνικό αθλητισμό πολλές φορές αρμόζει ο παρακάτω στίχος...
Στο καφενείον "Η ΕΛΛΑΣ" ο σαλτιπάγκος
πουλά τα νούμερα φτηνά
δραχμή τα ακροβατικά
οι αλυσίδες δωρεάν
το πήδημα θανάτου δυο δραχμές
χωρίς σκοινιά, περάστε κόσμε...
πουλά τα νούμερα φτηνά
δραχμή τα ακροβατικά
οι αλυσίδες δωρεάν
το πήδημα θανάτου δυο δραχμές
χωρίς σκοινιά, περάστε κόσμε...
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Συμφωνώ με όσα λες, εκτός από το ότι "αυτά νομίζω ότι έχουν χαθεί οριστικά...". Τώρα, που βρέθηκε ο τρόπος, οι άνθρωποι, θα συνεχίζουν αέναα να στέλνουν το μήνυμά τους, μέσα σε ένα μπουκάλι, ριγμένο στον ωκεανό του διαδικτύου. Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι, που θα ανοίγουν φεγγίτες, παράθυρα, πόρτες διάπλατες σε όσους έχουν τη διάθεση να τους ακούσουν. Οσο για την εμπορευματοποίηση και το μάρκετινγκ - ε! τι να κάνουμε, φαινόμενα της εποχής και αυτά. (Το ίδιο ανησυχώ και εγώ γιατί μου φαίνεται ότι με την εξάπλωση του facebook και του tweeter όλο και λιγότεροι ασχολούνται με το μπλόγκιν, προτιμώντας δρόμους πιο γρήγορους, πιο εύπεπτους, λιγότερο κουραστικούς αν θες. )
Κράτα γερά. Θα είμαι εδώ να ψάχνω τα μπουκάλια με τα μηνύματά σου.
(Κι αν χάνομαι πού και πού είναι γιατί πάλι τελευταία αντιμετωπίζω κάποια προβλήματα - πού θα μου πάει όμως; Θα τα ξεπεράσω - θέλω να ελπίζω, ώστε να συνεχίσω να κρατάω τα παράθυρα της ψυχής μου ανοιχτά)
Φιλιά
Πολυαγαπημένη μου, σοφή μου Χούλκ! Εδώ θα είσαι και το ξέρω. Κι αν χάνεσαι κι αν χανόμαστε όλοι φταίνε πολλά, αλλά το δέσιμο που μας χάρισε αυτή η ενασχόληση τότε που όλα ήταν κάπως πιο επιπόλαια και πιο αυθόρμητα θα μείνει γερό και στέρεο.
Το μπλόγκιν δεν έχει να φοβάται κάτι από το tweeter (που το συμπαθώ, το παραδέχομαι για την αμεσότητά του) γιατί το tweeter είναι η ατάκα που θα πετάξει με τον γνωστό που θα δεις στο δρόμο ενώ το blog είναι η κουβέντα που θα κάνεις με τον καλό σου φίλο πάνω από δυό κούπες καφέ ή δυο ποτήρια ουίσκι...
Ο Καημός σου...
Υ.γ. πολύ χάρηκα που το πρώτο σχόλιο που δέχθηκε το άλλο μου μπλογκ ήταν δικό σου! Τιμή μου που διαβάζεις και αυτά τα πιο ψυχρά-επιστημονικότροπα θέματα με τα οποία ασχολήται.
Καημέ μου έχεις δίκιο το blogging είναι έκφραση ανεξαρτήτου ηλικίας και τάξης και κατάθεση ψυχής και δεν δέχεται καλούπια και υποδείξεις.
Εγώ τελευταία βλέπω αρκετά να βγαίνουν και πολύ περισσότερα με κουράζουν που καταπιάνονται με άρθρα και αναδημοσιεύσεις.
Εκτιμώ πολύ περισσότερο τα μηνύματα στα μπουκάλια στην θάλασσα του διαδικτύου όπως λες που βγαίνουν απ'τα εσώψυχα κάποιου.
Να'σαι καλά και μην ξεχνάς να πετάς κανένα μπουκάλι ν'ανοίγω στο πέλαγο από σενα:))
Καλό βράδυ με φιλιά θαλασσινά:))
Ζουζού μου καλημέρα. Με συγχωρείς για την καθυστερημένη απάντηση αλλά μια ίωση και μια εργασία που πρέπει να παραδώσω (και βλέπω να την τελειώνω αγκαλιά με τον χαρταετό και την ταραμοσαλάτα) με έχουν αποσυντονίσει. Έχεις δίκαιο για τις αναδημοσιεύσεις και τα άρθρα copy-paste (αν και μερικές φορές το κάνω και εγώ αυτό πιο πολύ όμως σαν λεύκωμα πραγμάτων που διαβάζω και θέλω να κρατήσω - σαν αποκόμματα από την ιστοχώρα που θέλω να βάλω σε ένα φάκελο για να τα βρω και αργότερα).
Δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξος αλλά νομίζω ότι το blogging όπως το γνωρίσαμε και το "υπηρετήσαμε" δεν υπάρχει πια. Αυτός ο κύκλος κλείνει. Θα επιστρέφουμε μόνο σε περιπτώσεις που υπάρχει ουσιαστικός λόγος, πιο πολύ για να κρατήσουμε μια ακόμα σημείωση στο ηλεκτρονικό μας ημερολόγιο. Η επικοινωνία μεταφέρθηκε (ευτελισμένη και περιορισμένη) στο twitter. Αλλά οι παρέες δεν σβήνουν έτσι εύκολα...
Σε φιλώ ολόγλυκα από την παγωμένη Αθήνα!
Δημοσίευση σχολίου