Ποσοτικοποιήθηκα

Πριν από λίγες μέρες ήρθε στο mail  μου η παρακάτω πρόσκληση:

ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ - ΚΥΚΛΟΣ ΔΙΑΛΕΞΕΩΝ 2010-2011
Διάλεξη με θέμα: «Η ενημέρωση στη μπλογκόσφαιρα: Επανάσταση ή συνέχεια με άλλα μέσα;»

Σας προσκαλούμε να παρευρεθείτε στην δεύτερη εκδήλωσή μας, με θέμα:
«Πανεπιστήμιο & ΜΜΕ: προοπτικές στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις».

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη, 1 Μαρτίου 2011, στο Κεντρικό Κτήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών (Πανεπιστημίου 30), στο αμφιθέατρο «Ιωάννης Δρακόπουλος», ώρα 6:00 μ.μ.

Συμμετέχουν ως εισηγητές, οι bloggers:

* Κωνσταντίνα Δελημήτρου
http://xpsilikatzoy.wordpress.com/
* Μανώλης Ανδριωτάκης
http://andriotakis.wordpress.com/
* Γιάννης Γιαννόπουλος
http://arkoudos.com/blog/

Τη συζήτηση θα συντονίσει ο Αναπληρωτής Καθηγητής του Τμήματος Επικοινωνίας & ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιώργος Πλειός

Δεν θα θέλω να σταθώ στο περιεχόμενο της εκδήλωσης, ούτε και στους διοργανωτές της. Δεν θα ήταν δίκαιο, εφόσον δεν έχω παρακολουθήσει κάποια από τις προηγούμενες και δεν σκοπεύω να παρακολουθήσω ούτε αυτή.
Θα σταθώ μόνο στους ομιλητές. Και θα αναρωτηθώ: Πότε έγιναν κάποιοι ειδήμονες για το blogging; Πότε η αναγνω(ρι)σιμότητα άρχισε να εξαργυρώνεται με προσκλήσεις σε διαλέξεις και συνέδρια; Πότε το να μοιράζεσαι τις σελίδες του ημερολογίου σου έγινε επιστήμη ή διδακτέα ύλη; Με ποια κριτήρια;

Ίσως να είμαι λίγο αυστηρός. Αλλά κάποτε (όχι πριν πολλά χρόνια) το blogging ξεκίνησε σαν δραστηριότητα ελεύθερης έκφρασης. Στη συνέχεια άρχισε η επιθυμία για αναγνω(ρι)σιμότητα. Και ως εκ τούτου η αυτο-λογοκρισία, η λείανση των απόψεων, η επιλογή των θεμάτων και δυστυχώς τελευταία η εμπορευματοποίηση. Η συνταγή χάλασε. Το ιστολογείν έγινε ένα ακόμα μέσο μάρκετινγκ, αυτοπροβολής και αυτοεπιβεβαίωσης, "δέχτηκε" την εισβολή των διασήμων και την "διασημοποίηση" των ερασιτεχνών. Και ύστερα αλλοιώθηκε. Έγινε ένα ακόμα ΜΜΕ.

Και να τώρα και οι πρώτοι "καθηγητάδες" να μας το ερμηνεύουν και να μας το εξηγούν. Λες και χρειάζεσαι ανάλυση για να γράψεις κάτι μέσα απ' την ψυχή σου. Λες και μετράει το πλήθος των hits για το αν αξίζουν όσα αισθάνεσαι και θες να μοιραστείς. Λες και πρέπει να σε ακολουθούν πολλοί για να έχει νόημα ο προορισμός.

Έχω σαν γενικό κανόνα ότι όταν κάτι το αναφέρει η τηλεόραση είναι πλέον του συρμού. Και οι συρμοί περνούν και φεύγουν πάνω σε σταθερές τροχιές με γνωστούς προορισμούς. Αλλά εμένα μου άρεσε το ταξίδι που δεν ήξερα (ή δεν μου επέβαλαν) που θα με βγάλει. Και δεν μπορώ να δεχτώ "αυθεντίες" να θέτουν τους όρους και να ερμηνεύουν.

Το ιστολογείν δεν χρειάζεται διαλέξεις. Χρειάζεται ανθρώπους που βιώνουν την καθημερινότητα, που αναζητούν το κάτι παραπάνω από όσα ζουν και θέλουν να ανοίξουν ένα φεγγίτη για όλους εμάς που θέλουμε να δούμε στις καρδιές και τις σκέψεις τους.

Blogging σημαίνει να μοιράζομαι χωρίς να απαιτώ ακρόαση. Να στέλνω μηνύματα σε μπουκάλια ριγμένα στη θάλασσα. Να φωτογραφίζω στιγμιότυπα της αλήθειας ή του παραμυθιού μου και να τα κάνω κορνίζες που θα κρεμάσω έξω από την πόρτα μου για να τις χαζεύει ο διαβάτης που θα περάσει.
Αλλά αυτά νομίζω ότι πλέον έχουν χαθεί οριστικά....



Υ.γ. (άσχετο με ανάρτηση)  και φυσικά τα ποδοσφαιρικά με απασχόλησαν αρκετά και έχω μονο να εκφράσω τη θλίψη μου για όσα είδα και ένιωσα και με λύπη να παρατηρήσω ότι στον ελληνικό αθλητισμό πολλές φορές αρμόζει ο παρακάτω στίχος...

Στο καφενείον "Η ΕΛΛΑΣ" ο σαλτιπάγκος
πουλά τα νούμερα φτηνά
δραχμή τα ακροβατικά
οι αλυσίδες δωρεάν
το πήδημα θανάτου δυο δραχμές
χωρίς σκοινιά, περάστε κόσμε...

Ποσοτικοποιήθηκα